Manevi Diriliş, gönüllerin dirilmesidir. İlim meclisleri, kalplerin hayat bulduğu meclislerdir. Kur’an İlimleri kalpleri diriltir. Hadis İlimleri gönüllere hayat verir. Lokman (a.s)’ın çocuğuna nasihat ederken şöyle dediği nakledilmektedir: “Evladım!.. Alimlerle otur. Onların dizi dibinden ayrılma. Zira Allah, ölü toprağı sağanak yağmurla dirilttiği gibi kalpleri de hikmetin nuruyla diriltir.”[7]

Görevimiz; gönül kazanmak, gönül fethetmek, gönül yeşertmek, Allahın izniyle gönülleri diriltmektir. Tasavvuf erbabına “Gönül adamı” denilmesindeki sır buradadır. O değerli şahsiyetler nefislere değil, gönüllere hitap etmekte, Allahın izniyle ve hikmetin nuruyla gönülleri ihya etmektedirler. Sergilediği hizmet ve fedakârlıkla, kardeşine yaptığı yardım ve destekle gönül alan, dua alan, takdir alan mü’min kul, gönlünü kazandığı kişinin amelinin ecrini de aynen kazanmaktadır. Bu -Allah’ın izniyle- bir diriliş ve diriltme harekâtıdır.

Depremde yıkıntı altında kanla çaresiz bir kişiyi kurtaran arama kurtarma ekibinin hissettiği sevinç ve mutluluk neyse; yıkılan, kırılan, bitip tükenen bir gönlü kazanmak ta bize aynı sevinç mutluluğu yaşatacaktır.

İntihara sürüklenen gençliğin sorumlusu toplum olarak biziz. Gençliğe hayatı sevdirecek bir heyecan ve coşku vermek, onları hayata bağlayacak irade gücü aşılamak, yalnızlık ve çaresizlik duygusundan kurtaracak gerekli alt yapıyı kurmak, gençliğin önünü açacak maddî ve manevî imkânları hazırlamak bizim görevimizdir.

Yakın bir kasabada bir gencin intihar ettiği Mevlana’ya söylendiğinde; Mevlana:

-O kasabada hiç müslüman yok muydu? demiştir.

Mevlana’nın anlayışıyla; o çevredeki müslümanlar intihara sürüklenen o gence sevgi ve şefkatle yaklaşmalı, onun derdiyle dertlenmeli, onun ailevî, maddî, manevî problemlerine çözüm bulmalı ve böylece o gencin intihar etmesini engellemeliydiler. Kaybedilecek tek gönül, hayatı boşa harcanacak tek kişi bizim için en büyük kayıptır. Gerçek müslümandan beklenen budur. Şuurlu müslümanın hayat anlayışı, kardeşlik görevi, insanlık bakışı budur.